از اتفاقات عجیب زندگیم، زندگی کردن با علی بوده همیشه فکر میکردم تو زندگی کردن با این و اون، خیلی بد خواهم بود اون اوایل که از اتاق خودم، میومدم پیشش، بعد از دو روز باید یه بهونه یا واقعا غیربهونه پیدا میکردم که دوباره برگردم اونجا خیلی احساس ارامش بیشتری داشتم تو اون اتاق share room با چهار تا ادم دیگه تا با علی تو یه خونه فکر میکردم یا باید دائما های باشم یا مست که بتونم راحت باشم و خودمو ول بدم که هی احساس موذب بودن و نگرانی نکنم الان تقریبا یک ماه و نیم هست که رسما با هم زندگی میکنیم تو این مدت هی کم و بیش بهم میگف نمیخوای بیای پیش من کلا؟ نمیدونم چطوری توصیفش کنم ولی اینقدر خوبه که احساس میکنم من لیاقتش رو ندارم یا بعضی وقتها حس میکنم که پیشرفت شخیصیتی یا شغلی یا مالیم رو نه تنها به مامانم مدیون هستم بلکه به خاطر حمایتهایی که علی این مدت ازم کرده، به اون هم مدیونم خیلی عجیبه که یکی بتونه هم اینقدر باحال باشه هم جنتلمن هم مهربون هم باهوش باید بگم هر از کاهی احساساتم
اشتراک گذاری در تلگرام